vreemdelanders

Lange tijd heb ik gedacht dat
dichters mensen met gevoel
zouden zijn, zoals ik: altijd oog
voor de noden van een ander;
in staat ieder perspectief in te
nemen, zien door alle brillen
van verschillende levensfases;
niet schrikken van een casus
meer of minder over kinderen
en moord, vrouwenmarteling
en moord; zoeken naar woord
na woord om het ongehoorde,
het onzegbare, in vormen voor
de lezer te stellen, waardoor zij
kwellende werkelijkheden niet
zonder de brede poëtische blik
van dichters hoeven te slikken.

Als voorbeeld.

De realiteit is echter anders
dan wat ik beschreven heb.
Gelukkig maar, want ik wil
geen god zijn, ook niet diep
in mijzelf. Ik wil zijn wie ik
altijd geweest ben: Alghar,
dichter van vreemdelanders.

Belanden tussen ademende
bla’ren in nevelige schuld,
dwarrelen als oude besjes,
verdwijnen in verstilde tijd,
seizoenskleuren betreuren,
goudvocht in aarde klaren,
zal mij niet snel gebeuren.

reflectie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 9