Kunst van de zee

De zee breit haar golven en getijden,
kluwt in de voeten van het witte strand,
ze boetseert het schuim en het akkerland,
die langzaam aan in het donker glijden.

In haar handen spannen zich de golven,
die in de vezels van schepen snijden,
soms de ankers van hun ziel vermijden,
en onder vloeken worden bedolven.

De horizon trekt zich langzaam samen,
achter het land dat nog ligt te woelen,
en haar onschuld in diepe graven schrijft.

Zij stalt haar gave achter de ramen,
en de nog niet uitgevoerde doelen,
ze zucht en klaagt wanneer haar iets niet beklijft.

zee, ontroering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 38