Netgedichten

netgedicht (nr. 2.355):

de zoektocht

Op zoek naar iets puurs, iets van zuivere onschuld
werp ik mijn dwaallicht over het rotsige landschap van de schaamte

in de verste uithoeken en de donkerste spelonken van mijn verscheurde ziel
speur ik naar de schone maagd wiens naam ik niet noemen mag
omdat, wanneer ik toegeef aan deze diepgewortelde behoefte het te benoemen
ik niet alleen mijzelf verloochen

het kennen zonder te heten, geeft haar naam betekenis
niet bij machte haar te herkennen stond zij vlak naast me
zonder dat ik het wist

ik kon niet geloven nog te mogen hopen op een liefde
die zich niet laat vangen in de taal die wij spreken
een liefde die zich niet door fysieke vormen laat beperken
maar die de dagelijkse realiteit van wat wij kennen en weten overstijgt

in een wereld waarop deze liefde, de gewenste boodschap mag heten te zijn
wordt mijn bestaan enkel bevestigd door de onmacht die ik voel
wanneer ik tracht in woorden uit te drukken wat ik zoek
en met een pen deze zinloze poging onderneem te beschrijven wat ik niet vinden kan.