Netgedichten

netgedicht (nr. 3.053):

angst voor het onbekende

angst vreet de appels
uit de kruinen van mijn dag
mijn nekharen overeind hijgend
en wolken volgen zijn hand

ze leggen zich vlokkend neder
op de vensterbank van mijn ogen

het onbekende staart me
recht in het verbleekte gezicht
zijn ogen zijn zo donker
dat ik niets kan dan tasten

en mijn gedachten vallen
in een heelal van een put