Netgedichten

netgedicht (nr. 4.710):

WEERLOZE, EENZAME, RODE ROOS

Twee kontjes diep
Onder de koude grond
Ligt mijn lichaam begraven
Naast een eland en een hond

Gestorven aan het metalen kruis
Het kruis van intense liefde
Gestorven door jouw hand
En het mes dat mijn hart doorkliefde

En nu, decennia later
Kijkend vanaf het duister hemelrijk
Zie ik in het gitzwarte zand
Een roos groeien uit mijn lijk

De weerloze, eenzame, rode roos
Een laatste teken van mijn liefde voor jou
Verschrompelt plots als je langsloopt
Want je was me al die jaren ontrouw