Netgedichten

netgedicht (nr. 5.127):

De Bloedhond

In tijden dat de rouw
zijn modderschuit versiert
speelt zijn ego hooglijk op
en om zijn tanden siert
een valse glimlach zijn gezicht
vol van kwade trouw.

Zijn ogen lichten op als
zijn neus ruikt een verdriet
en als de bel geklonken heeft
staat hij op en schiet
zijn zwarte schoenen aan
en danst een slome dodenwals.

Kijk de bloedhond draaien!
Temidden het publiek
dat net zo druk is met zichzelf
zodat men nauwelijk ziet
de stinkende manier waarop
hij zich verlustigd wil verfraaien.