Netgedichten

netgedicht (nr. 5.169):

Bleke schaduw

Hoe vluchtig als een schim te zweven
buiten tijd en ruimtelijk gevaar
in een schuilplaats voor de zon te leven.

Te bestaan als bijziend dienaar
beroofd van oog voor 't vergezicht
is het mijn schaduw die ik nastaar.

Vermengd met waarvoor ik ben gezwicht,
niet langer meer van schuilend zwart,
rent hij weg van mij, dragende zijn eigen licht.

Terwijl mijn trouwste zo mijn leven tart
vraag ik of hij zich niet met mij verwart.

Hij richt zich op en lacht heel even:
"Daarvoor ben je met anderen teveel verweven."