Netgedichten

netgedicht (nr. 5.575):

Aurora Borealis bij 't Ostafjord*

In het licht van de maan volgt hij zijn schaduw
Denkend aan haar die hem moest laten gaan
Haar lippen smachten verwachtingsvol liefde
Haar vulva verlangt niets, niets dan waardigheid
Die de eigenaar van de schaduw haar niet kon bieden
Gekrenkt

En geconcentreerd, maar verzwakt, zwalkt hij verder
Op zoek naar geborgenheid, warme vleugels. Traan.
Vrij van haar, geen waardigheid die wordt gewenst
Slechts verdriet van uiteindelijk verloren gegane
Jaren. Deze hadden vol passie moeten zijn. Tot aan
De rand. Gevuld voor jaren.

Hij voelt nog haar warmte, haar lichaam, haar spanning
De strak gespannen boog van passie, die doet zwellen
Alles dat groter en mooier is als na de eenwording beide
Lichamen afgekoeld samen verwarmen, schurken naar elkaar
Waardigheid.

Eeuwig.

------------------------------------------------------------------
* N.a.v. het schilderij 'Zomernacht boven de Ostafjord' van Edvard Munch