Netgedichten

netgedicht (nr. 5.891):

Moeder en God.

Dagelijks zit hij langs de weg
te kijken naar auto's die passeren,
met grote ogen van verwondering.
Regen, sneeuw en wind kunnen hem niet deren.

Hij zit daar en hij kijkt
naar elke auto die voorbij rijdt.
Plotseling klapt hij in zijn handen
en grijnst met ontblote tanden.

Want hij zag God zojuist voorbijgaan
met achteloos een arm uit het raam,
een zonnebril op 't hoofd
en achterin
zijn moeder als een koningin,
zwaaiend met gesloten ogen
en een tevreden glimlach om haar mond.