Netgedichten

netgedicht (nr. 7.632):

Afstraling

Doe mij maar koffie
verkeerd zeg jij
en terwijl je alle
pijn op tafel legt

geef ik een trap
tegen de stoel aan
de andere zijde
vang jouw tranen op

lees geschiedenis
in doffe ogen, deze
dag schrijft nu al een
zwarte herinnering

weer laat ik los neem
in stilte afscheid van
de verwondering dat
dit leven gespeeld is

in de spiegel stromen
tranen langs wazig zicht
het grind knarst venijnig
onder gelopen passen

de letters dansen en
leven hun eigen leven
naast een grote kuil ooit
gegraven voor die ander