Netgedichten

netgedicht (nr. 7.780):

ego

als een zielige meeuw
oliebesmeurd
sleept hij zich voort
strompelend
over vervuilde stranden

geen vleugels meer
om vrij
over golven te zweven

boven wolken ook
met kalme
machtige vleugelslag

hij dreigt te vallen
voorgoed
met angst in zijn ogen
staart hij nog eenmaal
vertwijfeld
omhoog

.

maar alsof
van boven komend besef
hem doordringt
breekt hij
ineens
met vitale kracht
zich los
van de ketenen
van zijn ego

en zijn vleugels
zijn weer vrij

aanvankelijk traag
nog even weifelend
stijgt hij
steeds sneller op

en hij vliégt
vliegt zegevierend
naar de zon