laatbloeier

Wijnrode vlekken over haar vel
Dat blinkt van de hitte
Haar groeven gloeien glad op
Een rare wenk dwingt me nader
En ik reik en raak de galm
Vervuld van een geheime pijn
Waar het lot geen grip op heeft

Haar stem rolt als de donder
Dan werpt ze een bijl naar mijn schedel
En klieft het geheugen als een straf
Nu klaagt ze om een ontstoken duim
Een botsplinter die verzweert
Zij bloeit laat in de winter
Ouder dan mijn verweerd gezicht

Naast alle anderen is zij de enige
Die me verbluft met ruwe gebaren
Mijn dwaas hart wil roddelen over haar
Maar het werd opgeslorpt in haar kolk

laatbloeier

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 293