Narcissus

Een narcis in het veld die verdort en verwelkt
weet zich, voor het laatst bezongen in verzen,
nog een traan uit zijn bruingevlekte kelk te persen
voor hij voorgoed door God's hand wordt geveld.

Ziet hij niet hoe zijn medebloemen het onderspit delven
en massaal worden vertrapt onder 's-mensenvoet? Ziet hij niet
De Grote Gronden, de Grote Gronden voor Groot Verdriet?
Blindstarende narcissen zien enkel zichzelve.

Ook ik ken alleen mijn eigen verdriet:
van honger noch oorlog wil ik weten.
Tot de draad versleten mijn afgestompt geweten,
noemen kan ik mijn pijn, andermans niet.

Door infostress en overkill in het streven naar mijn doelen
bijna gerobotizeerd - in mijn gedichten nog kan ik voelen.

Schrijver: Cotijn Hebbs
Inzender: Thijs Cobben, 5 september 2005

cotijn.hebbsthijscobben.nl

verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 547