Netgedichten

netgedicht (nr. 8.893):

woorden blijven

woorden blijven hangen deze winteravond
ze sluimeren door de nacht als in dromen
onrustig in wakend slapen of andersom
vluchtig als lucht, raakbaar als steen
vergeet niet de hardheid van de dag

gisteren een onafgemaakt meesterwerk
vandaag zijn de stukken weer als nieuw
zoals in het begin, of is het slechts schijn
om jou de moed niet opnieuw te ontnemen
je dromen na te jagen zoals je dat immer deed

nog stralen je ogen als sterren maar het dooft
zichtbaar als jij je hoofd opheft naar de zon
je hebt de hemel nu al het wenen vergeven
en je hart legde zich neer bij het noodlot
waar ik vergeving voor jou vervloekte

woorden die blijven hangen deze avond
als donder in de lucht waar dromen wonen
niet langer zuiver als de onrust opnieuw won
en de pijn de nacht onherroepelijk splijt in twee
jouw deel van rust en het mijne – te hard voor jou