Netgedichten

netgedicht (nr. 9.226):

een eeuwenoud en triest verhaal

groen is
in zijn bladeren gestorven
de wind verritselt ze voorbij

dood is
op de grond geborgen
beschermt haar voor het wintertij

takken dromen
van een lommerrijk verleden
heden is alleen en kaal

ze vertellen hoe
ze door de kou hebben geleden
een eeuwenoud en triest verhaal

ze wachten op
de lange nachten en de maan
vorst laat sterren vriezend ondergaan

gelukkig dragen ze
heel diep verscholen
alweer de tere knoppen groen

leven dat
naar lente hunkert
gaat een nieuwe poging doen