Het hart blijft jong en wordt niet oud, Wanneer 't zich fris en open houdt, Om al wat menslijk is te voelen; Te voelen wat een kind verblijdt, En wat er door de geest moet woelen Eens jonglings, in zijn schoonste tijd. Die zijn verleden in zich draagt, Blijft jong, al is hij welbedaagd…

O populieren! Langs slapende kanalen weeft ge uw wuifgordijn. Over uw kruinen laat ge vrij de orkanen gieren, Geen doet zijn lange takken langs de waatren slieren, wel zwiept gij als de wind u zweept, maar trots in pijn. O populieren! Langs ál mijn levenswegen vind ik u geplant. In zwart moeras, waar mirt noch oleander tieren, Waar ernstige…

 De bijen zoemen in de bloesem-blaân; De meiwind mijmert in de meiën-heg; En langs de blanke, loof-bezoomde weg De kinders zingende naar school toe gaan. En ik, diep duikend in de halmen, leg Mijn hoofd waar geurge lente-bloemen staan; Mijn lippen los, mijn ogen dicht gedaan, Voel 'k hoe nu wijkt mijn leed àl wijder weg.... O, déze vrede…

Ze nam en zwolg hem in, ìn hare ogen, En sprong vooruit en greep hem en gedogen wou ze niet dat hij sprak, ze drukte hem De lippen met de hare toe, hun stem Werd niet gehoord, heel lang, ze zat dichtbij Tegen hem aan en boog zich, en voorbij Zijn borst, haar hals omhoog, stilde ze zo haar dorst, soms snikkend en ter nauwerno Ademend. Eind'lijk…

het kind. Welke lieve tortelduifjes, Rood van pootjes, blank van kuifjes; Wonend onder d' eigen boom, Drinkend aan de eigen stroom, En op 't eigen dak gezeten. Vliegen zie ik ze allebei, Samen opstaan, slapen, eten, Samen vrolijk met de mei. 'k Wilde de oorzaak daarvan weten, Lieve moeder! de moeder. Wel, Cathrijn!…

Ik wou dat ik een liedje vond Iets liefs dat iedereen verstond Zo 'n mooi - zo'n heel klein, zo een fijn Ik zou het ieder zeggen! Ik wou dat 'k grote vleugels vond Om in de wijde avondstond Te vliegen naar de zonneschijn Ik zou ze ieder zeggen! Ik wou dat ik een meiske vond Ik zou haar kussen op haar mond. Ik zou - o! 'k…

Als ik beklim de zilvren treden, Langzaam, en de aarde diep beneden, Een klein insect in avondglans, De vonk doet spranklen van zijn dans, Laat mij dan in mijn armen dragen De zacht gepelsde, die behagen Zelfs in de schim zijns meesters vindt, Warm aan zijn borst zich vleit, en spint; En dat de hond, wild als een jongen, Over de heemlen…

Zoals een koning zijt gij langs het land gegaan, gekroond met 't blauw der lucht, gemanteld met het groen der bomen en beladen met het lied der vooglen, omwierrookt van de geur der nooitgetelde bloemen. Beglansd van zon en maneschijn en sterrenlicht, die aureolen kringden rond uw peinzend hoofd. Bemind van al wat roert in kruid en lucht en water…

De kerzelaar zijn trouwgewaad heeft aangedaan: vandage moet hij, meidag is ‘t, ter bruiloft gaan. Elk taksken is een priem nu, die, bewonden, wit, tot tenden, in een witte schee van blommen zit. Beruwrijmd, was hij schoon, wanneer de winter woei: veel duizendmaal is schoonder nu zijn blomgebloei…

Op het zwijgend erf der doden Moet de treurwilg zijn gezet Maar de popel ruise er nevens: Bij de rouw het stil gebed. Op het zwijgend erf der doden Sta de donk're beuk in de aard; Maar de meidoorn sta er nevens: Aan de weemoed hoop gepaard. Op het zwijgend erf der doden Bloeie 't roosje in de…

In wildernissen en plantsoenen Begint het lentelijk geluid Van nestelen, en de blazoenen Van alle bomen hangen uit. ’t Is groen met geluwe schakering In kruinen en vlak langs de grond. En in de tuin en langs de wering Pronkt perk en gras met bloemen bont. De mensen zijn weer jong geworden. Hun stap, gebaren en gelaat, Ook van de droeven…

Uit de vuilberookte smisse, lijk 'n duivel, keek de smid en z'n ogen, onder hunne zwarte wimpers, blekten wit. Opgezwollen lijk 'n padde, wrocht de blaasbalg en hij spoog, dat de vlam, in blauwe bekken, door de wijde kave vloog. Langs de strate, half bedeesd, in 't zomerzand, op hunne knien, zaten jongens, naar de krinkels van het…

Men staakt het sombre treuren, wanneer de lente zingt, en als met ‘t bloemengeuren, de hoop in ‘t harte dringt. Naar ‘t dorpke trekt de jongen zo fris, zo welgezind; daar komt hem toegesprongen een blozend boerenkind. Ter stede komt het meisje, zij zoekt haar huisgerief; maar vindt ook menig meisje een flinke hartendief. Zo toont…

Mijn dag en was niet oud genoeg, mijn hart en was niet koud genoeg, dat zwaar de vlijme twijfel-ploeg mijn vree niet breke ... Zo schijn 'k (misschien der vreugd bestemd) een vrouw, die, vreemder angst beklemd, oneindig naait haar doden-hemd steke bij steke. En 'k naai mijn eigen weifel-kleed, zorgvuldig zo't mijn vrezen sneed…

Als men vermoeid en levensmoede, Voorbij een eenzaam kerkhof gaat, Waar soms een zandig terpje oprijst, En hier en daar een kruisje staat, Dan haakt het hart in stom verlangen, Na zoveel lijden doorgestreefd, Om ook te rusten onder de aarde, Bij hen, die men vergeten heeft. Als men mij daar heeft heengedragen, En u het…

Kom, laat ons saam de weg op gaan. Ik weet een bergbeek en een brug, Daar vindt het hart zich weer terug. Men kan er uren blijven staan, Want niemand zal ons vragen doen. Daar op de donkere terrassen Groeit jonge rijst in zilveren plassen, De wereld is er jong, en groen. De bergen zijn er donker blauw, Zo hooggestapeld in hun bouw.…

Doller dan ooit is 't losgebroken En mensen worden wilde beesten; Hels viert het kwaad zijn gloriefeesten – Tot de overmacht heeft rechtgesproken, Of nieuwe vecht-stof uitgezaaid: Vergif in de' oogst dien 't erfkroost maait. Aan 't schaakbord peinzen de ingewijden; En elke zet, na bede om Zegen, Stormt zwaar 't onmondig mensdom tegen…

          Men moet in allen tide      Der minnen wesen blide      Ende hare volghen in elke side, In allen weghen daer si gheleidt;      Men moet hare leven blide Ende den rouwe dan also na ghereidt. (Men moet ten allen tijde blij zijn om de liefde en haar overal volgen, langs alle wegen waarop ze voorgaat; men moet om haar blij zijn…

Mijn hart is dood! – Wie zal het begraven? Wie zal het kisten? – Mijn hart is dood! Vaak schroeide ‘t van dorst, en géen kwam ‘t laven; de honger verteerde ‘t, geen schafte brood… Mijn hart is dood! Wie zal het begraven? Wie zal het kisten? – Mijn hart is dood. Mijn hart is dood… ! Men legge ‘t te rusten, te rusten in ‘t eerste, beste graf.…

Gelijk een vogel moede nederstrijkt Op 't nestje in loovren veilig weggeborgen, En 't kopje slapend buigt totdat de morgen Blij uit haar lichte wolkwaranden kijkt, En zachtjes zegt: ‘mijn hele hemel prijkt Alreê met rozen van mijn liefde en zorgen...’ En 't is hem wèl dat nacht is opgeborgen - Hij rept de vleuglen al, zijn moeheid wijkt!…