Een leeg wit vlak de letters onzichtbaar meestal met gemak maar thans; ik staar naar het witte papier zinnen verschijnen niet met een pen in het vizier ik zie, ik zie wat jij niet ziet het naakte blad geen poëzie wat komt het alfabet heeft letters zat maar nu is het verstomd dat witte A vier blijft onaantastbaar leeg op geen enkele…

Net gedicht onderweg zag ineens je gezicht zo jong als boterbloemen in de berm zo vers hoorde ik door jou haar stem op weg naar als de boterbloemen bloeien ja dan .... zo’n vers.…

Ik zal jouw gedicht begraven in de grote ego-kist als je hem alleen kunt dragen heb ik mij in jou vergist met flarden van de buitenkant is nooit een kern beschreven gemanicuurde heksenhand door ledigheid gedreven grotesk gewauwel over kleuren die jouw zilte ziel ontbeert leidt ons blind door open deuren waar het ik-tijdperk…

Gij langstlevende, ga nog niet draag mijn kindsdeel in uw hart het mooiste ligt in het verschiet voor wie gewisse doden tart mijn erfenis behoort u toe tot in de diepste genen gezaam zijn wij nooit levensmoe zo God ons tijd wil lenen zijt elkanders toebehoren boven doffe droefenis wie uit doden wordt herboren verschoont zich van verdoemenis…

Zonder puurheid aan te tasten dragen wij de lasten van onze natuur driften eilanden bodem zoekend losgeslagen in de branding vulkanen barsten onder pressie in agressie overstromende rivieren even wijd als diep breuklijnen onder zoute zeeën in het licht van een wankelbaar evenwicht.…

ik loop door de besmette weiden passeer de tuinen van onwil niets is bespreekbaar het is enkel maar ik die verder moet met de onbegrepen infectie van door anderen gekoesterde leugens dolzinnig word ik van deze onwezenlijke feiten de bevuilde woorden de valse beschuldigingen ik schreeuw (inwendig) zilver mij dan meeuw maar ze luistert…

Wij kreunen tegen hekken om het wrakhouten bestaan op de vermolmde plekken is het leven ons ontgaan wij schurken onze lijven tegen geschaafde knoesten in sex de tijd verdrijven voor het voorgoed verroesten wil ons gekerfd bewaren in de ringen van een boom opdat wij nooit verjaren als gelittekend icoon.…

Voornaam en bruin zie ik haar lopen, breeduit gevuld m'n raam voorbij. Na alle slavernij van vroeger vrij was zij gelukkig naar het scheen. Nog zweeft een wereld om haar heen van katoenplantages uit het Zuiden, van Oh My Old Kentucky Home met zomers uit een verre droom. De negerhut, die van Oom Tom, is altijd nog haar huis en haard, haar…

Als het stormt over het strand het losse zand over de duinen waait het oog in de wind een illusie baart de droom zich lachend voltrokken heeft en zich naakt uitstrekt in het zand dan ligt er verbeelding in mijn hand.…

zachtjes waaien klanken over duinen vang ik woorden in jouw voetsporen kleuren treden donker waar stemmen praten schep ik water in de nacht wijl zee mijn enkels drinkt huilen vissen het verdriet in het rode licht van de toren schaduwen flessen op 't zand rond mijn middel kiemen algen laatste stukjes huid reizen af de ochtend vecht…

als watervrouw of als golfslaggodin schuim ik de kust af met schelpen als letters met roeiriemen trage eenvoud en al het water van de zee boetseer ik willende watertaal die danst als de golven op boten van luiheid die soms gevangen wordt als drijvende kurk in een vissersnet misschien zijn mijn woorden te licht voor zware geesten ik…

Moeizaam klim ik treden hoger lager ligt veel dieper dan verwacht kracht stuwt maar steelt het vloeien van de adem de laatst gezette stap schuurt langs verzonken stenen terwijl ik wankel jaagt de nacht mijn schaduw stil turend door zijn venster voorbij de grauwe velden zie ik papavers deinen langs de zomen van de wind mijn glimlach…

Dat dichter komt in de morgen met het eerste vogellied verlaat ook in de avond niet geheel de doorgang naar de nacht Waaruit ontwaakt, nieuwgemaakt, gedragen, dankbaar en voldongen Zo had ik u gedacht…

sinds kranen afwijkend worden geplaatst praat ik anders met water het overkomt mij opgedrongen poëzie open gesprongen uit bedwelming van regengordijnen waarin patronen verschuiven dorst gelest naar waarheid het belooft veel voor later…

Al was het maar met fluisterend genoegen, opwaards bewogen door een zachte lentebries, kijk ik naar het ontwaken van een nieuwe dag. Ik laat de klok van het leven zwoegen, en selecteer de dromen waaruit ik kies. En weet je, weet je wat ik zag?…

Hoe gaat het? Ze ziet mijn blik Het antwoord is moeilijker naarmate je ouder wordt Eén woord! Ik houd het op 'groeipijnen' Ze lacht…

bloot op de eenzame weg waar donker moed in de schoenen zoekt drijf ik rond zwarte rozen op klanken van engelenzang tot aan mijn grenzen laat ik jou komen oude schoenendoos vergeeld om tranen adem jij schaam momenten in zwart wit de geur hangt nog steeds rond het eiken lik ik wonden uit mijn tijd losgelaten etter zal ik nooit meer knielen…

Dat jij de bodem bent geweest van mijn lichtzinnige bestaan heeft mij vertraagd verrijkt van geest nadat je plotsklaps bent gegaan sinds jouw vertrek spuw ik mijn gal met sterke drank in het café ik leef vanuit een vrije val en sleur de liefste mensen mee uit jouw postume aureool span ik ternauwernood een boog mijn vogelvlucht uit het…

Nee, geen angst heeft mij gedreven angst voor al dat is beloofd een sterveling op zoek naar leven jambisch kloppen in mijn hoofd. Wat nog komt is reeds ontvallen niemand is een gunsteling 'k tracht mijn kracht samen te ballen 'k loop en spring en dans en zing. Rest geen tijd meer voor verwachten al 't schoons der wijsheid sterft in de nacht…

De zwarte vogel ligt ontveld op je gepigmenteerde rug je perzikhuid is afgepeld je schouderbladen voelen stug wat jou optuigt als versiering maakt mijn betraande ogen blind nu je bedelt om een piercing verlies ik mijn onschuldig kind vul mij in je inktpatronen zodra je wordt getatoeërd laat me eeuwig in je wonen tot mijn doodskop is verteerd…