Netgedichten over literatuur

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 1.086):

Spleen

De hoge boom waar ik van kom
sloeg als er een wester joeg

de wind haar takken ving
vol trots haar ruize trom

in rulle branding
rots. Nu is zij gerooid

het woud weer eens berooid
haar hout gezwind tot moes geslagen

om U de lieve lezer te behagen.
En ik? Van tweeen een, papieren kant

ben zonder zonde maar gebonden
in een boek of voor de krant

en heb het land en spleen.
Ik lig op licht en lucht te wachten

hopend dat een erudiet
mij naarstig lezend éven ziet

om dan zonder achten
óm te slaan, asap op het einde aan.

Daarbij
weet ik op mijn rug te gapen

noch te slapen
ik val op een van bei

maar altijd op een zij.
Het bladzij zo

Amen