Netgedichten

netgedicht (nr. 10.811):

de vruchten van ons stoeien

er was geen weg
toen ik jou zacht
mijn armen gaf
in eerst ontmoeten
je lach en ogen
wezen mij het pad

ik bloemde in
de borders als
verwachtingsvol éénjarige
jij groende in het geven
en bloeide snel het eerste
blauw na een lang leven

wij zijn de winter
doorgegaan en
voorjaarden in groeien
ook deze zomer geeft
de zon weer kleuren aan
de vruchten van ons stoeien