Netgedichten

netgedicht (nr. 11.237):

het afscheid

mijn hart bloedde zachtjes terwijl de aarde
de laatste tranen ving in haar warme schoot
er was de zon, hoog aan de wolkenloze hemel
en de kilte van het marmer aan mijn handen

ogen vastgeklonken aan het einde begon ik
te lopen in de richting van jouw eeuwigheid
er was een schaduw, achter de gesloten ramen
de bergen die meekeken over mijn schouders

mijn mond hapte naar woorden die stemloos
langs de wanden rolden en de stilte bedolven
er was troost, een wolk waarin ik je herkende
en je stem die voor altijd naklinkt in mijn hoofd