Netgedichten

netgedicht (nr. 12.376):

Wat late middagzon

Wat late middagzon
en heel veel mensen juichen;
wat doet het toch met ons
wanneer het licht verschijnt
en vonken van de daken spatten?

Is soms ons hart de bondgenoot
van 't licht dat vaak verborgen
in alle wezens schuilt
en wacht om uit te breken?

Is 't licht een afglans van 't geheim,
van ieder levensteken?
O kon ik maar met liefde rood
in duizend talen spreken!