Netgedichten

netgedicht (nr. 12.477):

die vollemaanse nacht

in verona
ben ik opgestaan
heb de opera laten zitten
hun zang en dans kwam
in het steen dat
slaven mochten bikken

die vollemaanse nacht
kende geen einde
ik zeilde overgoten
uit en laveerde
adriatisch op het
scherp van de partijen

ik zag
hun werelden
in tal van zeeën
legde aan op kusten
die separistisch om
toeristen vreeën

ankerde de bosporus
waar cerberus zijn
tweelinghonden riep en
charon zei de styx is
te ondiep en ik omkeerde
het leven is me veel te lief