de maan op overschot
diep, zeer diep
buig ik over treurigheid
grondloos in de troonzaal
van tijd
het is het oude liedje
dat ik hoor
schrapend langs
de onbereikbaarheid
van liefde, de dronken taal
doordrongen in eigen huid
de nacht aarzelt door
de rauwe liefkozing die
aan handen blijft kleven
mijn vingers wijzen nog naar de maan
maar de graver snakt naar dood
en danst de laatste wals met mij
Geplaatst in de categorie: psychologie