Netgedichten

netgedicht (nr. 12.728):

Blozend blad

Het loof bloost diep in de nerven
zwerft argeloos dromend omlaag
naar aarde waar roemloos vergaan
de glorie van dood zal verwerven

bomen strekken zich kreunend uit
bedreigen met naakthouten staken
de storm die hun botten deed kraken
en het wortelgestel pijnlijk trekken

nevel versluiert als illusionist
de realiteit van het zicht
waar niemand nog helderheid ziet

en al klagen de vogels hun lied
dolen dagen door sluimerend licht
de herfst weet zich altijd gemist