Netgedichten

netgedicht (nr. 13.176):

Verloren lucht

en weer klad ik
hoop tegen de muur
als ontelbare, grijze wolken
rond gefluisterd
in blinde stormen

en al wat ik ben
blijft bestaan
in immer onbestemde regen
wanneer dag na dag
de stenen verpulveren
tot stuifzand in de wind

een stem in dag
tot nacht gezwart
breekt de laatste gebeden

als ver weg het kind schreit
door de schaduwen op mijn hand
en mijn ondraaglijk falen