Netgedichten

netgedicht (nr. 13.648):

Stonden bij de hemel

het sneeuwt een donzig
dekbed tegen schrale kou
ogen rustig vingers blauw
niet bang je wacht allang

het laatste stuk leek op
een ongeluk er wachtte
iemand op een bel die rinkelloos
de tijd versnelde van het afscheid

we stonden bij de hemel
hoog ingepakt en later
dan we dachten keken toe
hoe jij de drempel nemen zou

obstakels waren er altijd
jouw weg er overheen te komen
hoge bomen ruisten tegenwind
het moest jou altijd overkomen

je ziet ons staan de drempel komen
uit medelijden hebben we je hand genomen
je besluit staat vast je ogen groeten
danken voor de laatste keer