Netgedichten

netgedicht (nr. 13.778):

Dichtersvondeling

de dichter vaak als een
te bespuwen standbeeld
gehouwen uit woorden die
met naakte letters bekleed
zijn ziel te vondeling leggen

waarbij het gesproken woord
hem onbemind doch wel bekend
geen aantrekking op hem uitoefent
vanwege voorbij zodra geschapen

zoekt hij liever de eeuwigheid
waar geen ontkenning mogelijk
hem ooit terug doet keren van
wat zo gul werd neergeschreven

in de miskenning van zijn vrucht
erkent hij zijn dagelijkse vlucht
aan wat hij ziet als een klucht
hoeveel werelden hij ook overbrugt

star blijft hij zichzelf staan wezen
verwonderd over elkeen die blijft lezen