Netgedichten

netgedicht (nr. 14.346):

Sluimerende branie

Sinds ik
dagen tussen letters verbleven had,
bleef het onvermoeden op mijn open registers zeilen.

Mijn hart liet geen hart koud
en mijn handen waanden zich ineens
deel van een nieuwe schepping.
Een woud van sensaties kwam aan de oppervlakte
van mijn tast drijven, als een fles met een boodschap.

Het vermoeden in mijn vingers reageerde
met overdreven drift;
als zouden zij kunnen spreken,
om al hun overtuigingskracht aan te wenden
en zich te richten
naar brabbelende monden en samenzweerderige gehoorgangen.

... en zie,
ik was alweer aan het schrijven
in een hallucinante bezwering.