Netgedichten

netgedicht (nr. 14.771):

Je bent me vreemd-vertrouwd...

Je bent me vreemd-vertrouwd en 'k kan het niet verklaren
hoe ik toch telkens weer probeer je in te passen
in een schema dat niet klopt, dat wel moet falen
want achter al onze verhalen
staat torenhoog 't mysterie van ons zijn.

Ik vind het vreemd-vertrouwd hoe al die pijn
toch telkens weer de kop opsteekt
en 'k niet wil leren
je anders-zijn te eren,
of is 't geen onwil, enkel maar genade?

Wat vriendschap is, wat bindt en ons doet reiken
naar elders en naar meer,
het vreemd-vertrouwd zijn wil niet wijken.
Laat het maar blijven, onvervuld en vol van vragen,
elkaar nabij zijn, glimlachen en dragen.