Netgedichten

netgedicht (nr. 15.279):

het leven

De tsunamie van het leven
Overspoelde mijn persoon
De modder klitte zich vast,
aan mijn anders zo
gelukkig bestaan.

Het water baande zich een
weg in de eens zo mooie ogen.
Stukken hout werden als
pijlen door mijn hart gepriemd.

Lucht was er niet meer,
ondergedompeld
in de smerige ellende.

Ik trachtte mij vast te grijpen
aan mijn mooie herinneringen.
Die zijn vergaan
samen met de geweldige
Stortvloed.