Netgedichten

netgedicht (nr. 15.561):

al was het maar eenmalig

ik ween
om het onbereikbare
zoals vogels in herfst,
gevleugeld, de steekwonden
in schaduw van eenzaamheid

ik zie
een schaal van volle manen
hoe ze de tijd verzwijgen
het zachte kussen, de ontrouw
wit of zwart, dat door de nacht
liefde weegt, de schepping
overeind houdt

en waar het bloed vloeit,
keert en draait in donkere
stromen van woorden
daar sterven de sterren
op mijn mond, twaalf maal

voorbij zijn dagen van
gefluister, luister in het
breken van nagels
waardoor alles verandert
en jij toch hetzelfde blijft

ik ween om jou