Netgedichten

netgedicht (nr. 15.899):

De tol is mijn einde

je fluistert
je angst om
me nooit meer te zien
kom in mijn armen

je doorschijnt
al mijn woorden
ik ben bang
voor je handen

om beelden van glas
te breken uit liefde
onze dood
te sterven in rood

bang niets
over te houden
angst voor de scherven
stilte te erven

je vervalt
tot punten en strepen
historie gewist
je ziel is vergeven

waarheid heeft haast
ik durf niets te vragen
want alles lijkt schijn
is echt te verdragen

ik denk mijn spiralen
in zwart zonder grijs
de tol is mijn einde
jij bent mijn prijs

mijn eeuwige vraag
waarom ben ik hier
waarom uitgerekend vandaag
geef me in godsnaam je lente