het oude pad
in de avond als het duister de bomen verdicht
lopen wij weer het oude pad dat wij liefhebben
altijd weer naar het terug van weleer
de stilstaande maan boven het water
dan zijn de woorden gezegd en is de stilte verstijfd
in een zilverblanke kuil waterdruppen druppen
het licht vast onder de bomen en wij
wij staan te luisteren naar de stemmen uit weleer
wat geweest is, is voorbij aan ons oog en oor
maar we kunnen het niet loslaten
tot een eeuwig moment van gebrek
nog één keer licht het op voor onze ogen
en wat ons bindt tot schrikbeeld
de schaduw die zoekend ons voorop gaat
Zie ook: http://gedichtenklaes.blogeiland.nl/
Schrijver: klaes, 24 juni 2007
chello.nlGeplaatst in de categorie: natuur
loslaten 3.0 met 18 stemmen 
385
385
Geef je reactie op deze inzending: