Netgedichten

netgedicht (nr. 17.304):

Blauw in violet gebed

mijn kop verwart dingen die gebeuren
in kleuren die slopen en uiteenlopen
door elkaar vloeien en de waarheid snoeien
in transparanteng glanzen ruimteloos begrenzen
verwensen gebonden licht en gekluisterd balans
kans op leven in eenheid met aarde vergaren
van wat wortels aan de rand van bestaan

schrikkend rood vergloeit
de purperen horizon verflart in
regens die grijzer nevelen dan wit
een bui valt trager water naar de zee
waar golven sissen trekken en bijten in
stijgen tegen zwart massief de steen graniet
basalten rots als trots de aarde uitgekotst

rennend hijgend hart op hol
zoekt groen zijn weg naar geel en bruin
in water dat als zilver door de handen glijdt
hemel toont krampachtig blauw in violet gebed
vervaalt het grauwe lijk de dood eenmalig en
goedkoop de tijd vermoordend in zijn nood
liefde brandend want er was en is geen hoop