Netgedichten

netgedicht (nr. 17.478):

een verbeelding

het is luisteren naar wat men niet kan horen
zelfs niet met wijd openstaande oren
ik kijk met mijn ogen en zie niet wat ik ervaar
het is de herkenning die ik van binnen bewaar

hoe schilder ik intiem ontwaken
het dansen van nevel over een meer
of het knisperen van gevallen bladeren
als ik ze met mijn voeten bezeer

waar ook nog het herfstfruit in eikels gegoten
in grote getale mede de grond bedekken
het duiden zou toch de aardse weelde beknotten
en mij uit een droom van vertedering wekken

ik kijk met mijn ogen en zie niet wat ik ervaar
het is de herkenning die ik van binnen bewaar