Netgedichten

netgedicht (nr. 18.897):

apocalyps

in het gehuichel was een deel en één in tranen
in sommige uren heel veel schijn en meer
in deze droeve jaren van het hart en in de gene
waren stormen - welke stormen, wie? - maar

nooit echt het geluk zelden begeleiding
meestal versluierd omdat het heel diep zat
en alle stromen vloeiden wassend verder
het zichtbaar buiten was van binnen meestal nat

de ene zag me hard de andere milder
en hoe ik ordende, zelfs chaos van mijn hart,
maar wat men zien wou waren halve plaatjes
want veel te snel ging heel hun beeld op zwart

in het begin was alles echt veel lichter
ik had een doel en was ‘t geloof nabij
en toen ik eindelijk de wereld zag zoals hij was
bleek er slechts honger dorst en doodse woestenij

daar was geen glimp van glans, geen enkel zweem van vuur
meer in mijn ogen, de laatste die jouw blik ooit ving
en ook het bloedend hart een monsterwezen
als laatste traan die aan mijn wimper hing.