inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 22.957):

Emotiecensuur

De zonderlinge blauw lucht spiegelt
als een onbeweeglijke luchtzee
over de langgerekte spoorlijnen
die de weilanden doelmatig doorkruisen
richting bruisende onoverzichtelijke zee,

hier heb ik ooit de illusie gehad
dat alles mogen zeggen, ook alles
uiten is, maar ik kwam teleurgesteld
weer thuis, vond een weg tussen
ellebogen, brede schouders, hoge hoeden
peinsde een vingerwijzing zelfbehoud,

alles wordt opgeslokt door de woeste beweging
van de trein die zich door het landschap trekt
op weg naar een laatste bestemming,

ik voel dat de emotiecensuur heeft toegeslagen
niets is meer zegbaar als het niet heftig is
mijn innerlijke zelf vecht met een bitter tegenstreven,

langs het geboomte en het kreupelhout slingert de trein
in een langgerekt voortgaan via de buikwind
van het veranderde klimaat, door het donkere bos,

er zijn naast mijn psychiater nog andere vrouwen
in mijn leven,

ik voel me als een mus bevrijd
uit een door de mens geschapen vogelkooi.

Schrijver: mobar
Inzender: Henk van Dijk, 2 november 2008


Geplaatst in de categorie: psychologie

3.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 234

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)