Netgedichten

netgedicht (nr. 24.167):

Stenen dame

eeuwig lijkt zij hier te waken
de vrouw, haar verhaal, de kentering
een gouden cirkel, tomeloos verlangen
naar het meer op de gulden schaal

schepen vol graan, dieper glanzend
dan goud bij volle maan konden haar
niet bekoren, met een stuurse blik en
gebiedend woord smeet zij de lading
één twee drie in Godsnaam overboord

de zee verslond het graan, haar naakte
bekkenbodem bolde boven de golven
nog ziet men onder een donderhemel
korenhalmen in gouden baren gaan

wijl magen van de armen krompen
de wind langs zwarte luchten gromde
waarschuwde een bedelaar, uw spilzucht
wordt uw dood, in armoe zult u leven
niemand, nee niemand schenkt u brood

zij lachte, haar schepen voeren uit
om als wrakhout weer te keren
turend over zee, in de haven van Stavoren
staat het boegbeeld van de vrouwe
die in een ziedende nacht alles had verloren