Netgedichten

netgedicht (nr. 24.432):

Samen geworteld

Voelde ergens die vrees
in samen gewortelde zinnen
een verstrengeling verbroken

behouden vorm van zelfzucht
steeds bang voor heimwee
weggezonken in de natuur

met bewondering geleefd
een aaneenschakeling
van keuzen makend

nam ik afscheid van jouw voelen
mijn voeten te klein voor de deur
en jij met jouw onzekerheid

vaak magisch in het vrolijk zijn
ik streelde je in mijn gedachten
maar mijn denken boeide je niet

en ik verbleef nachten alleen
zonder aandacht voor het verschil
wat er niet meer kon maar moest zijn

het verlangen telkens opnieuw
als een meester in dwaze metaforen
zo lang waren wij samen geworteld.