Netgedichten

netgedicht (nr. 24.382):

Bospad

De dagelijkse voeten
dwalen, reizen af
naar ondoorgrondelijke wegen

daar in de verte, intimiteit verlegen
buigen de bomen weerbarstig tussen
de spanning van emotie
en frustratie, de stille winddag
neemt bijna afscheid

loopt over het oude bospad
van het duistere nachtwoud
het grote bos nabij de stad

grote nachtuilen roepen
van onrust, volgen zijn bijzondere aanleg
ontlenen een zekere behendigheid
aan de weerstand van zijn maag

hij heeft nog niets gegeten
zoekt in het bos naar voedsel
kijkt schichtig naar de sterren
voelt zich eenzaam en denkt:

God is een vreemdeling
te mooi om in zijn kraag te vatten.