Netgedichten

netgedicht (nr. 24.548):

Duistere omhelzing

Huizen plassen
door een wassen herinnering
het schilderij dampt
onbestaande geschiedenis
bomen wortelen
in de modder van een doods bestaan
de kunstenaar had daar
een sloot door zijn aderen lopen

de wind van het voortglijden
was een grens overgestoken
vergeelde randen spraken over verandering

de één vouwt zijn handen
om zoveel vakmanschap

een ander voelt de treurnis
en het verwijt in zijn diepste vezels
de annalen getuigen van duistere geheimen
een kunstlievende duivel
met wansmaak op de tong
zijn overgrootvader
had de schoot van zijn bloedlijn gegrift

het canvas kraakt onder het vernis
dooraderd in wel duizend haarvaten

zijn handen vouwen om het schilderij,
om het hart, een deksteen voor zijn geboortedorp