Netgedichten

netgedicht (nr. 25.970):

Verlaten stad

(voor Leonid Ivanovitsj Dobytsjin)

Leningrad is in het zwart gedompeld
nadat alweer een schrijver zijn hart,
zijn ziel met zijn pen heeft doorboord,
Leningrad gaat in het zwart haar eigen
straten over, Leningrad is moe van al die
zinloze zelfmoorden op een artistieke
draaimolen - er staat geen lach meer op
het gelaat van Leningrad, zij is een
slapende dode, terwijl Leonid, arme Leonid,
onder haar rokken probeert weg te kruipen,
maar Leonid, arme Leonid, is zijn eigen haai,
gestaalde treurballade roest van binnen.
Hij deed slechts wat al was gedaan, door
talloze vreemden, in roekeloze woorden en
in schandelijke daden. Zie hoe wreed men
mishandeld heeft en waar is een God om hen
te straffen? Zie, God, dit deden zij en zij
alleen en dit alles is niet de schuld van
Leningrad, nee, want Leningrad had een hart
en dat hart hield veel van Leonid. En
Leonid, Leonid hield veel van Leningrad,
maar hij koos anders, anders dan wij hoopten,
wij, zijn lotgenoten in diepe rouw. Verban
hun vervloekte gedachten, muilkorf hun bekken
vol pus en gal. Hel, open de poorten voor die
mismaakte ellendelingen, zend hen de mooiste
bloemen.