Netgedichten

netgedicht (nr. 28.119):

Laatste ronde

De wijzers van de aarde
krommen verder door
in zwart en wit decor,
in elke tik, hoor ik
een snik, een kleine stap
die de wereld draagt
over een trap van
uitgesleten treden,
een weg zie zichzelf
plaveit naar het beeld
van zichzelf en naar
een duurzame eeuwigheid.

Verleid de harten elk
uur, wijzen zon en maan
naar elkaar. Zal de
slimste het van de
grootste winnen op
de lange duur? Of moet
na laagste maanstand
de zonnewijzer worden
geijkt en luidt de bel
voor nieuwe ronden,
waarin het eindpunt wordt
verlegd, we zijn te veel
aan elkaar - en aan de
planet gehecht - ,intussen
is de wereld niet vergaan,
leg mijn hoofd op het kussen,
daaronder luidt de wekker
voor het opstaan.