Netgedichten

netgedicht (nr. 28.909):

Vertekende beeld

Waar woorden die
niet sterven kunnen
zwerven regenbogen
recht de hemel in, ge -
zellin van achterdocht
en aardse puin om me
een ander gesternte
te gunnen in een kloof
die in mij leeft, dan de
nachten weer te laten
rijmen, komt mijn adem
op borgtocht vrij, in de
wegtrekkende wasem
op de ramen, waarin
barsten gezichten worden,
gebroken glas is niet te
lijmen, verkleeft met
vertekende beelden die
altijd zullen zwijgen.