Netgedichten

netgedicht (nr. 29.028):

Wintertuin

een waterig zonnetje belicht met haar stralen
het roze van het laatste roosje aan de stam
wat restjes boterham op mijn rondje
liggen er te wachten op bekjes die het op komen halen

een merel staat met schuine kop
de snavel gericht op de nog natte aarde
zijn pootjes trappen plots omdat hij wat ontwaarde

aan de clematis hangen nog wat pluizen
wat frommelig te trillen in de wind
stram en donker staan de restanten van de Sedum
waar nieuw leven alweer aan onderkant begint

twee heggenmussen gaan in het afgevallen blad te keer
en op mijn zo pas nog schoongemaakte straatje
leggen zij de dorre rommel weer

de buxus weer helemaal in fatsoen
geeft aan de wintertuin zijn blijvend groen