Netgedichten

netgedicht (nr. 29.420):

Merkstenen

Ongeëvenaard in aard, stuwen
beken bloed door beddingen,
slagaders zonder remming,
merkstenen van tijd, geërodeerd
tot stof, gedragen tekens vloeien
door de dagen. Het ‘zijn’, heeft
woorden nodig, tot zich gekeerd
om de leegte te verwarmen, de
hemel verliest z’n macht als
ze veroudert, de vinger wijst als
voorteken voor alle leken, althans
wanneer je goed z’n bleekheid leest,
zonder bitterheid, met het tanend
licht als vrijgeleide, naar een punt
waar schaduw wacht, verliest de
stilte van de zon z’n kracht.