Netgedichten

netgedicht (nr. 30.389):

Het pad van misschien

stil suist de zon
wentelt haar golvenlied
verlangend in sneeuwwit
dragen

(ergens verder ligt een dorp)

waar ik mijn dromen
heb neergevlijd die strekkend wiegt
in een bepaald ritme

(op de vierkante meter
hoog gericht en laag,
rechts en links)

elk draagt haar kleurenpallet
min of meer transparant
uniek

zoals een roos aan roos
zonder doornen
op lippen van ademhalen

ik sla m’n wimpers niet neer
ieder gaat zijn eigen weg
met alle respect

jouw klare ogen
gaan altijd met me mee
in berusting voor ons beiden
die ruimte vraagt

op de windevaart
wordt hoop dragend bewaard
uit jou en mij ons twee
te allen tijde…

(Witte zwanen zwarte zwanen
Kunstwerk van Roelien de Lange)