Huwelijk 2

Er zat even iets zwarts in.
Een enge vlek, die broeide
en onder eten, krantje lezen, haperend vloeide
naar het verdwenen wit begin.

De baard had snel lijfjes gesjouwd,
en snoerde voetjes op pedalen,
toen opeens de zwart omlijste glinsterkralen
lachten, het beeld mij toevertrouwd.

Ik dacht aan de matrasdeuk die hij snurkend vult
en niemand anders vorm zou vatten,
aan stomme puzzelstukjes die om aandacht katten
met dik en log fondant omhuld.

De stuiplach onder ‘t ganzendons,
dik na twaalven, de dag verstijfd,
gewicht van veren dat had ingelijfd,
maakte de wind eronder ineens van ons.

huwelijk2

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 6 stemmen 1.849