Ze lachte weer.

Ze lachte weer, toen ze de zee zag, het zand, waar rupsbanden
hun sporen hadden achtergelaten, wat een aanblik opleverde
alsof we op een vreemde planeet liepen, en de mooie luchten,
boven een messcherp in het heldere blauw getrokken horizon.
Eindelijk, de zee! Ik geef het toe, we zijn er aan verslaafd.

We waren er een poosje niet meer geweest, de winter had ons
met zijn sneeuw en ijzige wind veel te lang van het zeestrand
weggehouden. We hielden het bijna niet meer, want
vanaf negen uur in de ochtend scheen er al een uitnodigende zon,
en zo’n invitatie is bij ons nu eenmaal niet aan dovemans oren besteed.

Zoekend naar onze favoriete schelpjes, gleed een stuk krom drijfhout
vanuit haar ranke hand soepel in haar diepe jaszak, haar creatieve ogen
hadden alweer een plekje voor een nieuw kunstwerk in
de smaakvol ingerichte woonkamer gereserveerd.

Een kitesurfer deed verwoede pogingen om met veel te weinig wind
toch het luchtruim vlak voor de duinen te kiezen, wat hem op een aantal
buitelingen in de lage duinenrij vlak voor de echte, hoge duinen,
kwam te staan.
We hebben hem nog een poosje bewonderend staan aanschouwen,
totdat de vermoeidheid bij hem toesloeg en de man steeds langer,
hangend in de lijnen van zijn zweeftoestel, op de grond bleef liggen
om op adem te komen.

Ze lachte weer, toen ons favoriete strandpaviljoen in zicht kwam,
we keken elkaar aan, het woord koffie zal in ons beider ogen
wel zijn opgelicht als een heldere neonreclame, we dachten in ieder geval
weer eens hetzelfde, we hadden er zin aan!

Zie ook: http://communities.zeelandnet.nl/data/vanalleswat/

Schrijver: Peterdw., 21 februari 2010

peterdw-hotmail.com

Uitwaaien.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 9 stemmen 327