Netgedichten

netgedicht (nr. 33.596):

Het kan toch zo schoon zijn

onder het licht van een zwakke lamp
trachtend de roes van liefde te ervaren
vlindert je adem licht
onder de drang naar vertederingen

talmend traag streel ik de muren weg
het ebbend licht drijft op je waterige stem
onstilbare bronnen ontspringen
uit onpeilbare diepten

van verwildering bevrijdt milderen je zuchten
waarna we slapen in elkaar
alsof we goden waren
liefde ontwaakt schoner